frank-jeannette-marrakech.reismee.nl

Een paleis, veel graven en nog veel meer drukte

Een nieuwe dag die begon met een uitgebreid ontbijt op het dakterras van onze Riad Magi. De vriendelijke riadmedewerker moet heel wat trappen op met zijn dienblad en koffiekan. De zon en de rust doet je bijna vergeten dat wanneer je de Derb uitloopt je in een mensenmassa met brommers, karren met ezels, fietsers en karren getrokken door mannen terechtkomt.

Op naar het eerste doel van vandaag, de Saadidische graven. Koninklijke tomben daterend uit de zestiende eeuw. Volgens onze reisgids maar tot kwart voor twaalf open. Flink doorstappen dus. We waren zeker niet de enigen die deze tomben wilden zien. File en geduld hebben was de boodschap. Op onze reisgids moeten we niet meer vertrouwen, deze tomben net als het paleis dat als tweede op ons lijstje stond waren tot vijf uur open.

Van het paleis gesproken, El Badi, en voltooid na 25 jaar noeste arbeid . ooit bedekt met goud maar nu een lemen ruïne. Wel eentje die een bezoek waard is. Op de muren ooievaars druk klepperend, verzonken tuinen en waterbassins. En gelukkig weinig andere toeristen.

Tijd voor een lunch op het dakterras van de Kosybar. Zicht op Marrakech en de smog en alcoholische dranken a volonte, als je tenminste veel wilde betalen voor een biertje of wijntje. We hielden het bij muntthee en lekkere bladerdeeg gevuld met geitenkaas en kip.

Door de kruidensoek naar onze laatste bezienswaardigheid van vandaag, het Joodse kerkhof. In de Joodse wijk geen toerist meer te bekennen. Wel visverkopers die de kunst verstaan om met hun handen vis schoon te maken en te fileren in twee bewegingen. Dat kan mijn visboer niet.

Het kerkhof met duizenden graven, waarvan 7000 kinderen die aan typhus gestorven zijn. In de verte het Atlasgebergte met de besneeuwde toppen. Men wordt van minder stil.

Terug door het gekkenhuis van straten met taxi’s, brommers, koetsen en geen stoepen. Door de soek waar Sara en ik in januari verbleven.

Op het Jeema el Fna nog een koffietje en nu in de rust van onze Riad in het zonnetje. De vogelstjes tsjirpen nog steeds vrolijk.

Wat vinden Frank en ik tot nu toe van Marrakech? Een bijzondere stad, veel lawaai, veel (zeer) onvriendelijke Marokkanen en veel mannen die iets willen verkopen. Een verkeerschaos die zijn weerga niet kent. Een fijne Riad in een rustige straat waar we de batterijen kunnen opladen om meer te kunnen zien van de mooie plaatsen die deze stad rijk is.

We blijven nog wel even hoor.

Veel liefs


Reacties

Reacties

Jan

Fijn dat jullie een rustig hotel hebben! Veel plezier!

mama

hoe kom je daar overal ?

jeannette koops

Mam we lopen ongeveer 10 kilometer per dag. Stevige kuiten aan het kweken. We genieten wel hoor. Veel liefs.

Ria

Weerom een mooi verhaal! Steeds blij uw reisverslagen te lezen!
Geniet ervan, dat doe ik ook!
Veel groeten!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!