Naar huis

Half zeven en we zijn voor een keer voor de oproep van de Muezzin wakker. De terugreisdag van een fijne vakantie in Marrakech. Vakantietijd om samen leuke dingen te doen, uren door de stad wandelen, babbelen, lekker uit eten en een terrasje doen. Zaken waar we in Antwerpen niet vaak aan toekomen door het drukke werk van Frank.

Ik ga het missen, maar in de wetenschap dat er nog meer leuke reizen zullen komen is het ook wel fijn om naar huis te gaan. Wannes in Leuven wat dichterbij en Sara in Amman ook ietsje meer hier. Deze moederkloek heeft naast haar man ook haar kinderen graag dicht om haar heen.

Maar goed even terug naar deze ochtend, dankzij de vriendelijke riad-medewerker konden we om om kwart over zeven al ontbijten. De koffer stond al gepakt klaar en nadat we uit de Derb kwamen hadden we al snel een taxi voor een redelijke prijs naar het vliegveld.

Gisteren een nogal dringende mail gekregen van Ryanair om minimaal drie uur van te voren aanwezig te zijn vanwege werken aan de luchthaven en de strenge douanecontrole.

Oké Ryanair, je was zelf niet op het afgesproken tijdstip aanwezig en van die werken hebben we niets gemerkt. En ja ook dit keer werd de Nederlandse met de stok (en partner) uit de rij geplukt om een snelle douane-afhandeling te krijgen. Dus die drie uur was wat overdreven...

Dan ook nog met vertraging vertrokken en 3.5uur later in een koud Charleroi geland.

En nu, nu zijn we weer thuis, Frank maakt Thaise garnalen en de eerste was gaat zo de machine in. Sara en Wannes al even gezien via messenger en mijn mama even aan de telefoon gehad.

Home is where the heart is, mijn home wordt met elke reis iets groter.

Fijn dat je een stukje mee hebt willen reizen, dank voor jullie lieve en leuke commentaren

tot een volgende reis?

Heel veel liefs vanuit Antwerpen

Brommers en kleine paleisjes

De muezzin roept op tot gebed. Het is kwart over vier en op ons dak is het nog steeds goed toeven. Een dutje in de schaduw na nog maar eens een drukke voormiddag kan deugd doen.

Na het ontbijt in de zon, dat nog steeds nieit gaat vervelen, begaven we ons uit onze rustige Derb in de smalle straatjes van de Medina. Ik beken eerlijk dat mijn vocabulaire van scheldwoorden nu uitgeput is. Brommers en zelfs motoren waarvan de bestuurders op zeer arrogante en irritante wijze zich een weg banen door de mensenmassa.

Eerste stop was het musee Dar Si Said. Tapijten te kust en te keur. Maar ook een schitterend paleis op zich waar je kunt genieten zonder van tapijten te houden.

Frank had in onze reisgids gelezen over een klein museum; Maison Tiskiwine. Een museum dat eigendom is van Bert Flint, een antropoloog die een prachtige collectie heeft van kunst, voorwerpen en zelfs tenten van volken rond de oude handelsroutes die via Marrakech liepen. Geen sjiek paleis, een woonhuis omgetoverd tot een museum dat zeker de moeite waard was. En ja Bert was er ook, een oudere man die trots was op zijn Maison.

Kopje koffie en door de chaotische straten de laatste must see van Marrakech, het Mamounia Hotel, waar de gemiddelde prijs van een kamer een slordige 800 euro bedraagt. Het was een eind lopen en ik ben blij dat we gewoon lekker in onze Derb in een gezelllige Riad zitten. Zoals nu, in de namiddag zon op het dak, legging en t-shirt aan en voor jullie iets schrijven over onze belevenissen.

Straks nog eens lekker Libanees eten en eerst wat drinken op het Jeema El Fna.

Veel liefs

De tuin van Yves en een geheime oase

Zullen we vandaag naar de Jardin Majorelle? Zeg dit nooit hardop want de kans dat duizenden anderen, dit gehoord hebbende, zeggen ‘ja dat is leuk’, is groot. De riad-medewerker had ons een taxi-richtprijs gegeven dus voor 50 dirham een chauffeur gevonden die het niet zo nauw nam met de snelheidsbeperkingen. Zijn taxi had ook al betere dagen gekend.

Tsja en daar stonden de overige bezoekers voor de tuinen van Yves ook keurig in 2 rijen te wachten voor de kassa’s. Marokko zou Marokko niet zijn wanneer gezinnen met kinderen en Nederlandse vrouwen met een stok niet uit de rij worden gehaald om naar een aparte kassa te gaan (Frank mocht ook mee hoor). Dank voor deze geste.

Het was druk, veel te druk om echt van de schoonheid van deze tuin te kunnen genieten. Ook voor het Berbermuseum was het drommen. Gelukkig veel gelachen en wat mooie foto’s kunnen maken.

We hadden een combiticket voor de tuin en het museum van Yves Saint Laurent. Minder druk, veel snobs en prachtige kleding van de man wiens as is uitgestrooid in de naastgelegen jardin.

De rij wachtenden buiten voor een bezoek aan de tuin was inmiddels verviervoudigd, menig popartiest zou jaloers geweest zijn.

We zijn wandelend door het hedendaagse Marrakech terug naar de Medina gegaan. Wat een verschil in een stad binnen en buiten de muren. Door de soeks waar de Marokkanen hun vlees, vis en vers geslacht pluimvee kopen, via het Koninklijk paleis naar de Jardin Secret. Behoorlijk geheim inderdaad deze schitterende tuin. Water dat, via een eeuwenoud ondergronds buizenstelsel vanuit het Atlasgebergte, zorgt voor de irrigatie en rustig kabbelende fonteintjes en ‘kanaaltjes’. Wat een verschil met de Jardin Majorelle. Een aanrader deze oase in de drukke soek.

En dan nog 1 cadeautje nodig. Ik geloof dat ik toch een voorstander ben van vaste prijzen. Het onderhandelen gaat me goed af hoor want aan het eind vertrokken met 2 voor de prijs van 1 (en zelfs nog iets minder). Dat afdingen ben ik alleen meer dan beu.

Veel gewandeld en weer veel gezien. En we zijn nog niet uitgekeken.

Veel liefs

Cultureel erfgoed

Vandaag zoeken we het wat dichter bij huis. Geen tien kilometer wandelen, maar slechts de helft.

Na weeral een ontbijt in het zonnetje op het dak met een omeletje en pannenkoeken vertrekken we naar het Musee de la Femme. Een klein, nieuw, museum gewijd aan de vrouw in de Marokkaanse cultuur.

Een kleine omweg eerst om de Fontaine Mouassine te bekijken. Gebouwd in 1570 en totaal vervallen. Graffitti en een fietsenstalling is wat rest van dit eens zo prachtige complex. Het cultureel en onroerend erfgoed staat niet hoog op de prioriteitenlijst in Marrakech.

Het Musee de la femme is een klein modern museum waar we de enige bezoekers blijken te zijn. Vriendelijke vrouwen ontvangen ons, zetten een video uit het koloniale tijdperk op en we krijgen een blik op de Berbervrouwen die wol spinnen en tapijten knopen. Twee verdiepingen met oude tapijten en hedendaagse kunst van vrouwelijke kunstenaars. De moeite van een bezoekje waard.

Verder naar het Museum van Marrakech. Gevestigd in een paleis uit de 19de eeuw. Ook hier is het verval merkbaar. Jammer want er hangt niet alleen mooie kunst, ook het paleis op zich is een pareltje. Buiten in het zonnetje even een koffietje en een muntthee en dan duiken we de soek in.

Ik heb mijn zinnen gezet op een nieuwe handtas en na het nodige afdingen een mooie gekocht. Nog wat leuke souvenirs in een niet al te drukke soek gevonden en daarna hoogste tijd voor de lunch, tagine met kip, citroen en olijven.

Het wordt wat afgezaagd voor jou als lezer, maar de namiddag brengen we rustig door in het zonnetje op het dak. Straks nog de eetstallen op het plein bekijken.

Veel liefs

Een paleis, veel graven en nog veel meer drukte

Een nieuwe dag die begon met een uitgebreid ontbijt op het dakterras van onze Riad Magi. De vriendelijke riadmedewerker moet heel wat trappen op met zijn dienblad en koffiekan. De zon en de rust doet je bijna vergeten dat wanneer je de Derb uitloopt je in een mensenmassa met brommers, karren met ezels, fietsers en karren getrokken door mannen terechtkomt.

Op naar het eerste doel van vandaag, de Saadidische graven. Koninklijke tomben daterend uit de zestiende eeuw. Volgens onze reisgids maar tot kwart voor twaalf open. Flink doorstappen dus. We waren zeker niet de enigen die deze tomben wilden zien. File en geduld hebben was de boodschap. Op onze reisgids moeten we niet meer vertrouwen, deze tomben net als het paleis dat als tweede op ons lijstje stond waren tot vijf uur open.

Van het paleis gesproken, El Badi, en voltooid na 25 jaar noeste arbeid . ooit bedekt met goud maar nu een lemen ruïne. Wel eentje die een bezoek waard is. Op de muren ooievaars druk klepperend, verzonken tuinen en waterbassins. En gelukkig weinig andere toeristen.

Tijd voor een lunch op het dakterras van de Kosybar. Zicht op Marrakech en de smog en alcoholische dranken a volonte, als je tenminste veel wilde betalen voor een biertje of wijntje. We hielden het bij muntthee en lekkere bladerdeeg gevuld met geitenkaas en kip.

Door de kruidensoek naar onze laatste bezienswaardigheid van vandaag, het Joodse kerkhof. In de Joodse wijk geen toerist meer te bekennen. Wel visverkopers die de kunst verstaan om met hun handen vis schoon te maken en te fileren in twee bewegingen. Dat kan mijn visboer niet.

Het kerkhof met duizenden graven, waarvan 7000 kinderen die aan typhus gestorven zijn. In de verte het Atlasgebergte met de besneeuwde toppen. Men wordt van minder stil.

Terug door het gekkenhuis van straten met taxi’s, brommers, koetsen en geen stoepen. Door de soek waar Sara en ik in januari verbleven.

Op het Jeema el Fna nog een koffietje en nu in de rust van onze Riad in het zonnetje. De vogelstjes tsjirpen nog steeds vrolijk.

Wat vinden Frank en ik tot nu toe van Marrakech? Een bijzondere stad, veel lawaai, veel (zeer) onvriendelijke Marokkanen en veel mannen die iets willen verkopen. Een verkeerschaos die zijn weerga niet kent. Een fijne Riad in een rustige straat waar we de batterijen kunnen opladen om meer te kunnen zien van de mooie plaatsen die deze stad rijk is.

We blijven nog wel even hoor.

Veel liefs

Duivenpoep een universeel woord

7 uur en wakker worden van vogels. Niet meer gewoon en na mijn ochtendkopje thee en een douche hebben we heerlijk ontbeten op het dak van de Riad. Rugzakje voor en op weg naar de ontdekking van Marrakech.

Eerste stop was de grote Koutoubia moskee, De zo bekende minaret en prachtige tuinen. Ik laat de foto’s maar voor zich spreken.

Terug in de Medina. Mijn Marokkaans-Frans is duidelijk niet goed. We werden diverse malen aangesproken over iets bijzonders. Ik dacht te horen dat er vandaag een groot Berbers feest was en dat we dat zeker moesten gaan bekijken. We wilden de Medersa Ben Yousef gaan bezoeken, maar gesloten wegens renovatiewerken. En weer die bijna dringende boodschap om naar de Berbers te gaan. Oke meneer we zullen u en uw zoontje volgen.

Was het een feest? Nee, het was een cultuurschok die ik in deze stad niet had verwacht. Terug in de tijd en het gevoel hebben in een aflevering van Rudi Vranckx te staan. Leerlooierijen waar mensen in mensonwaardige toestanden van vader op zoon hun brood verdienen en waar gezinnen tussen de stank en vervuiling moeten leven. Duivenpoep was het woord dat onze gids diverse malen gebruikte, die werd van de omliggende daken gehaald en gebruikt bij het looien. Hier stond de tijd stil, karren met ezels die de huiden weg brachten (en dit niet voor toeristische plaatjeste).

Diep onder de indruk terug de smalle steegjes door en onderweg mijn ogen uitkijkend naar de werkomstandigheden van de mensen hier. De stoker van de Hammam bijvoorbeeld die in grote hitte ondergronds boomstronken op het vuur moet gooien.

We waren toe aan rust, even wat eten en daarna in de rust van de Riad alles wat laten bezinken.

Het was een dag vol indrukken.

Veel liefs

Weerzien met Marrakech

Weerzien met Marrakech.

We hebben al eens minder turbulente vluchten gehad op onze reizen. Rukwinden en regen, en dat voor iemand die niet van vliegen houdt. Gelukkig hadden we met z’n tweetjes drie stoelen, lekker veel beenruimte en een grote persoonlijke bubbel. En toen kwam het wachten,hoog boven de wolken, op onze bestemming. Boven Marokko trok de hemel open en konden we genieten van de kustlijn en een prachtige zonsondergang.

En dan sta je in Marrakech, maar niet als enige en zoek je een taxi. Ook duidelijk niet als enige. ‘Geen cent teveel hoor’ Zeeuwsch Meisje zei het al en deze Twentse ook. Er ontstond een ware oorlog en ik weet nog altijd niet precies waarom. Belangrijkste is dat Omar ons voor 140 Dirham naar de stad bracht.

Donker, weinig straatverlichting en veel, heel veel Marokkaanse gezinnen op het DJeema el Fna plein. Vrijdag dus feestdag. Frank heeft een fabuleus orientatievermogen en met Google Maps bij de hand vonden we snel onze authentieke en knusse Riad. Inchecken, even het thuisfront laten weten dat we veilig waren aangekomen en dan nog even terug door de straatjes om een hapje te eten. Om tien uur waren de knollen op. We zijn klaar voor ons Marokkaanse avontuur.

Veel liefs

Welkom op mijn Reislog!

Welkom op mijn reislog!

Na in januari met Sara naar het magische Marrakech geweest te zijn mag ik deze stad opnieuw bezoeken. Ditmaal met Frank. Even uitblazen en ontstressen van alle bouwellende van de Asbestwerf tegenover ons appartement en de 50urige werkweken van Frank .

Vanaf vrijdag de 21ste december zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

jeannette